Cilt 9 Sayı 3 (2021): Business & Management Studies: An International Journal
Makaleler

Yeşil insan kaynakları yönetimi uygulamalarının kurumsal sosyal sorumluluktaki rolü

PDF
  • Yeliz Kavgacı,
  • Turhan Erkmen
Yeliz Kavgacı
Yıldız Teknik Üniversitesi
Turhan Erkmen
Doç. Dr., Yıldız Teknik Üniversitesi
DOI: https://doi.org/10.15295/bmij.v9i3.1792

Yayınlanmış 2021-09-24

Anahtar Kelimeler

  • Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimi, Kurumsal Çevre Sorumluluğu, Kurumsal Sosyal Sorumluluk, Sürdürülebilirlik
  • Green Human Resources Management; Corporate Environmental Responsibility, Corporate Social Responsibility, Sustainability

Nasıl Atıf Yapılır

Kavgacı, Y., & Erkmen, T. (2021). Yeşil insan kaynakları yönetimi uygulamalarının kurumsal sosyal sorumluluktaki rolü. Business & Management Studies: An International Journal, 9(3), 794–821. https://doi.org/10.15295/bmij.v9i3.1792

Telif Hakkı (c) 2021 Yeliz Kavgacı- Turhan Erkmen

Creative Commons License

Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License ile lisanslanmıştır.

Özet

İnsan kaynakları departmanı çevresel alanda sorumluluk projelerinin ve çalışmalarının yürütülmesinde ve çalışanların bu alanda motive edilmesinde en önemli departmandır. Araştırmada yeşil bir iş yeri oluşturmak adına uygulanabilecek insan kaynakları faaliyetleri hakkında ayrıntılı bilgiler verilmiş ve bu bağlamda Yeşil İnsan Kaynakları’nın yeşil işe alım, yeşil performans değerlendirme, yeşil eğitim ve geliştirm e, yeşil ücret ve ödüllendirme sistemi, yeşil çalışan ilişkileri, çalışan güçlendirme ve çalışan katılımı boyutları kurumsal sosyal sorumlulukla birlikte ele alınmıştır. Çalışmada Borsa İstanbul sürdürülebilirlik endeksindeki ilk 50 firma içerisinden güncel sürdürülebilirlik raporunu yayınlayan 6 firma örneklem olarak ele alınmıştır. Araştırmanın temel amacı bu firmaların yeşil insan kaynakları boyutlarının kurumsal çevresel sorumlulukla birlikte analiz edilmesi, sektörel farklılıkların tespit edilmesidir. İşletmelerin yıllık yayınlamış oldukları sürdürülebilirlik raporları ve şirketlerin web siteleri nitel araştırma yöntemlerinden içerik analizi yöntemi ile çalışma kapsamında analiz edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda çevre ile ilgili gerçekleştirilen Kurumsal Sosyal Sorumlulukta Yeşil-İK boyutları için sektörel farklılıklar bulunduğu tespit edilmiştir. İşletmelerin tümünde yeşil ücret ve ödüllendirme dışında bazı Yeşil-İK faaliyetleri yürütüldüğü gözlenmiştir.

PDF

İndirmeler

İndirme verileri henüz mevcut değil.

Referanslar

  1. Ahmad, S. (2015). Green Human Resource Management: Policies and Practices. Cogent Business & Management. c.2. s.1: 1-13.
  2. Aktan, C. C., & Börü, D. (2007). Kurumsal sosyal sorumluluk. Kurumsal sosyal sorumluluk: İşletmeler ve sosyal sorumluluk, 11-36.
  3. Argüden, Y. (2007). Kurumsal Sosyal Sorumluluk. İşletmeler ve Sosyal Sorumluluk. İgiad Yayınları: 4, 37-44. İstanbul.
  4. Arulrajah, A. A., Opatha, H. H. D. N. P., & Nawaratne, N. N. J. (2016). Green human resource management practices: A review. Sri Lankan Journal of Human Resource Management, 5(1).
  5. Backhaus, K. B., Stone, B. A., & Heiner, K. (2002). Exploringthe relationship between corporate social performance and employer attractiveness. Business & Society, 41(3), 292-318.
  6. Beard, C., & Rees, S. (2000). Green teams and the management of environmental change in a UK county council. Environmental Management and Health.
  7. Berrone, P., & Gomez-Mejia, L. R. (2009). Environmental performance and executive compensation: An integrated agency-institutional perspective. Academy of Management Journal, 52(1), 103-126.
  8. Berry, M. A., ve Rondinelli, D. A. (1998). Proactive corporate environmental management: A new industrial revolution. Academy of Management Perspectives, 12(2), 38-50.
  9. Bratton, A. J. (2016). Creating sustainable workplaces together: employee relations practice and environmental management (Doctoral dissertation, University of Strathclyde).
  10. Can, E, Özgül, B. (2018). Türk İhracat Şirketleri Sürdürülebilirlik İfadeleri Üzerine Bir Öçerik Analizi. İstanbul Management Journal, c.29 s.84: 7-30.
  11. Carroll, A. B. (1979). A three-dimensional conceptual model of corporate performance. Academy of management review, c.4. s.4: 497-505.
  12. Carroll, A. B. (1999). Corporate social responsibility: Evolution of a definitional construct. Business & society, 38(3), 268-295.
  13. Carroll, A. B. (2016). Carroll’s pyramid of CSR: taking another look. International journal of corporate social responsibility, 1(1), 1-8.
  14. Clair, J. A., Milliman, J., & Whelan, K. S. (1996). Toward an environmentally sensitive ecophilosophy for business management. Industrial & Environmental Crisis Quarterly, 9(3), 289-326.
  15. Cramer, J. (1998). Environmental management: from ‘fit’to ‘stretch’. Business strategy and the Environment, 7(3), 162-172.
  16. Çalişkan, O., Ünüsan, Ç. (2011). Otel Çalışanlarının Kurumsal Sosyal Sorumluluk Algısının İş Tatmini ve İşte Kalma Niyetine Etkisi. Anatolia: Turizm Arastirmalari Dergisi, c.22. s.2: 22-12
  17. Çetin, C., Dinç Özcan. E. (2014). İnsan Kaynakları Yönetimi, Beta Yayınları, İstanbul. 1-190.
  18. El-Kassar, A. N., Yunis, M., & El-Khalil, R. (2017). The mediating effects of employee-company identification on the relationship between ethics, corporate social responsibility, and organizational citizenship behavior. Journal of Promotion Management, 23(3), 419-436.
  19. Dumont, J. L. (2015). Green human resource management and employee workplace outcomes (Doctoral dissertation, University of South Australia).
  20. Ehnert, I., & Harry, W. (2012). Recent developments and future prospects on sustainable human resource management: Introduction to the special issue. Management revue, 221-238.
  21. Ehnert, I., Wes, H., (2012). Recent developments and future prospects on sustainable human resource management: Introduction to the special issue. management revue, 221-238.
  22. Esen, D., & Esen, M. (2018). Türkiye’de Yayınlanan Sürdürülebilirlik Raporlarının Sürdürülebilir İnsan Kaynakları Yönetimi Bağlamında İncelenmesi: Nitel Bir Araştırma. Uluslararası İktisadi Ve İdari İncelemeler Dergisi, (17. Uik Özel Sayısı), 827-844.
  23. Forman, M., & Jorgensen, M. S. G. (2001). The social shaping of the participation of employees in environmental work within enterprises-experiences from a Danish context. Technology Analysis & Strategic Management, 13(1), 71-90.
  24. Guerci, M., Longoni, A., & Luzzini, D. (2016). Translating stakeholder pressures into environmental performance–the mediating role of green HRM practices. The International Journal of Human Resource Management, 27(2), 262-289.
  25. Hines, J. M., Hungerford, H. R., & Tomera, A. N. (1987). Analysis and synthesis of research on responsible environmental behavior: A meta-analysis. The Journal of environmental education, 18(2), 1-8.
  26. Hosain, S. R., Sadigur, M.D., (2016). Green human resource management: A theoretical overview. IOSR Journal of Business and Management (IOSR-JBM) c.18, s:56: 5-22.
  27. Jabbour, C. J. C., & Santos, F. C. A. (2008). Relationships between human resource dimensions and environmental management in companies: proposal of a model. Journal of Cleaner Production, 16(1), 51-58.
  28. Jackson, S. E., Renwick, D. W., Jabbour, C. J., & Muller-Camen, M. (2011). State-of-the-art and future directions for green human resource management: Introduction to the special issue. German Journal of Human Resource Management, 25(2), 99-116.
  29. Jackson, S. E., & Seo, J. (2010). The greening of strategic HRM scholarship. Organization Management Journal, 7(4), 278-290.
  30. Kerse, G., Seçkin, Z,. (2017). Kurumsal Sosyal Sorumluluk Algısının Örgütsel Vatandaşlık Davranışına Etkisi: İmalat Sektörü Çalışanları Üzerinde Ampirik Bir Araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, c.22. s.3: 839-853.
  31. Rupp, D. E., Shao, R., Thornton, M. A., & Skarlicki, D. P. (2013). Applicants' and employees' reactions to corporate social responsibility: The moderating effects of first‐party justice perceptions and moral identity. Personnel Psychology, 66(4), 895-933.
  32. Kola-Olusanya, A. (2013). Embedding environmental sustainability competencies in human capital training and development. Mediterranean Journal of Social Sciences, 4(4), 65-65.
  33. Lee, N., & Kotler, P. (2006). Kurumsal Sosyal Sorumluluk. Çeviren: Sibel Kaçamak), İstanbul: Mediacat Yayınları.
  34. Ko, M. S., Lee, H. Z., & Koh, M. S. (2017). Effects of nurses' social capital and job engagement on nursing performance: Focused on the mediating effects of organizational citizenship behavior. Journal of Korean Academy of Nursing Administration, 23(1), 42-51.
  35. Kramar, R. (2014). Beyond strategic human resource management: is sustainable human resource management the next approach?. The international journal of human resource management, 25(8), 1069 1089.
  36. Lawrence, A., Morell, D., Collins, D., & Starik, M. (1995). Research in corporate social performance and policy.
  37. Longoni, A., Luzzini, D., & Guerci, M. (2018). Deploying environmental management across functions: the relationship between green human resource management and green supply chain management. Journal of Business Ethics, 151(4), 1081-1095.
  38. Lothe, S., & Myrtveit, I. (2003). Compensation systems for green strategy implementation: parametric and non‐parametric approaches. Business Strategy and the Environment, 12(3), 191-203.
  39. Nobari, A. R., Seyedjavadin, S. R., Roshandel Arbatani, T., & Rahnamay Roodposhti, F. (2018). Environmental concerns and green human resource management: A meta-synthesis. Iranian Journal of Plant Physiology, 8(4), 2573-2576.
  40. Özdemir, H., (2007). Çalışanların kurumsal sosyal sorumluluk algılamalarının örgütsel özdeşleşme, örgütsel bağlılık ve iş tatminine etkisi: OPET çalışanlarına yönelik uygulama. Aksaray Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, c.6. s.2: 47-59.
  41. Özdemir, M., (2010). Nitel Veri Analizi: Sosyal Bilimlerde Yöntembilim Sorunsalı Üzerine Bir Çalışma. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, c.11. s.1: 323-343.
  42. Post, James E, William Frederick, James Weber. (1996). Business and Society (Eighth Edition), New York: McGraw-Hill.
  43. Rajiani, I., Musa, H., & Hardjono, B. (2016). Research Article Ability, Motivation and Opportunity as Determinants of Green Human Resources Management Innovation. Research Journal of Business Management, 10(3), 51-57.
  44. Ramus, C. A., & Steger, U. (2000). The roles of supervisory support behaviors and environmental policy in employee “Ecoinitiatives” at leading-edge European companies. Academy of Management journal, 43(4), 605-626.
  45. Renwick, D. W., Redman, T., & Maguire, S. (2013). Green human resource management: A review and research agenda. International Journal of Management Reviews, 15(1), 1-14.
  46. Renwick, D., Redman, T., & Maguire, S. (2008). Green HRM: A review, process model, and research agenda. University of Sheffield Management School Discussion Paper, 1, 1-46.
  47. Renwick, D. W. (Ed.). (2018). Contemporary developments in green human resource management research: towards sustainability in action?. Routledge.
  48. Rezaei, M., (2016). “Green Management Of Human Resources In Organizations: An Approach To Sustainable Environmental Management”, Journal Of Agricultural Technology. C.12. s.3: 415-428.
  49. Spreitzer, G., (1995). “Psychological empowerment in the workplace: dimensions, measurement, and validation”, Academy of Management Journal. c.5. s.38: 1442-65.
  50. Shen, J., Dumont, J., & Deng, X. (2018). Employees’ perceptions of green HRM and non-green employee work outcomes: The social identity and stakeholder perspectives. Group & Organization Management, 43(4), 594-622.
  51. Staniškienė, E., & Stankevičiūtė, Ž. (2018). Social sustainability measurement framework: The case of employee perspective in a CSR-committed organisation. Journal of Cleaner Production, 188, 708-719.
  52. Sullivan, J. (2007). Green recruiting: Building your environmental employment brand. Resource and Energy Economics, Retrieved August. 1-28.
  53. Tang, G., Chen, Y., Jiang, Y., Paille, P., & Jia, J. (2018). Green human resource management practices: scale development and validity. Asia Pacific Journal of Human Resources, 56(1), 31-55.
  54. Tariq, S., Jan, F. A., & Ahmad, M. S. (2016). Green employee empowerment: a systematic literature review on state-of-art in green human resource management. Quality & Quantity, 50(1), 237-269.
  55. Uslu, Y. D., Kedikli, E., (2017). Sürdürülebilirlik Kapsamında Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimine Genel Bir Bakış. Third Sector Social Economic Review, c.52. s.3. 66-81.
  56. Vatansever, Ç., KILIÇ, N., & Dinler, G. (2018). Çalışanların Sürdürülebilirlik Davranışları ve Sürdürülebilir Çalışma Yaşamı için İnsan Kaynakları Yönetimi: Türkiye’den İki Kesit. İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi İşletme İktisadı Enstitüsü Yönetim Dergisi, 29(85), 7-39.
  57. Yangil, F. M. (2015). Kurumsal sürdürülebilirlik kapsamında sürdürülebilirlik raporlarına yönelik içerik analizi: Türkiye’deki en büyük 100 sanayi işlet