Cilt 11 Sayı 3 (2023): Business & Management Studies: An International Journal
Makaleler

Yeşil insan kaynakları yönetiminin yeşil örgütsel davranışa etkisinde çalışan koçluk ilişkisinin aracı rolü

PDF
  • Mesut Öztırak
Mesut Öztırak
Dr. Öğr. Üyesi, İstanbul Esenyurt Üniversitesi, İstanbul, Türkiye
DOI: https://doi.org/10.15295/bmij.v11i3.2263

Yayınlanmış 2023-09-24

Anahtar Kelimeler

  • Yeşil İnsan Kaynakları, Yeşil Örgütsel Davranış, Çalışan Koçluk İlişkisi
  • Green Human Resources, Green Organizational Behaviour, Employee Coaching Relationship

Nasıl Atıf Yapılır

Öztırak, M. (2023). Yeşil insan kaynakları yönetiminin yeşil örgütsel davranışa etkisinde çalışan koçluk ilişkisinin aracı rolü. Business & Management Studies: An International Journal, 11(3), 861–879. https://doi.org/10.15295/bmij.v11i3.2263

Telif Hakkı (c) 2023 Mesut Öztırak

Creative Commons License

Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License ile lisanslanmıştır.

Özet

Bu çalışmanın amacı, yeşil insan kaynakları yönetimi uygulamalarının algılanan etkisinin çalışanların yeşil örgütsel davranış düzeyi üzerindeki etkisinde çalışan koçluk ilişkisinin aracı rolünü analiz etmektir. Araştırmanın evrenini İstanbul ilinde faaliyet gösteren özel sağlık sektörü çalışanları oluşturmaktadır. Anket yöntemi kullanılarak 409 çalışan kişiye ulaşılmıştır. Araştırmada Process analizi kullanılarak, aracı değişken için ve her bir alt boyut için analiz yapılmıştır. Çalışma sonuçlarına göre, yeşil insan kaynakları yönetiminin, yeşil örgütsel davranışa etkisinde çalışan koçluk ilişkisi ve her bir boyutunun aracılık rolü tespit edilmiştir. Yeşil insan kaynakları yönetimi, yeşil örgütsel davranışı pozitif etkilemektedir. Yeşil insan kaynakları yönetimi, çalışan koçluk ilişkisini pozitif etkilemektedir. İşletmelerin sürdürülebilirlik hedeflerine ulaşmak için yeşil insan kaynakları yönetimi uygulamalarını geliştirmeleri gerektiği ortadadır. Çalışanların bu yönde gelişmeleri için koçluk ilişkisinden yararlanılabilir. Bu çalışma, yeşil insan kaynakları yönetimi, yeşil örgütsel davranış ve çalışan koçluk ilişkisi alanlarında gelecekteki araştırmalar için bir temel oluşturacak ve literatüre katkı sağlayacaktır.

PDF

İndirmeler

İndirme verileri henüz mevcut değil.

Referanslar

  1. Adams, C. ve Petrella, L. (2010). Collaboration, connections and change: the UN global compact, the global reporting initiative, principles for responsible management education and the globally responsible leadership initiative. Sustainability Accounting, Management and Policy Journal, 1(2), 292-296.
  2. Baron, R. M. ve Kenny, D. A. (1986). The moderator–mediator variable distinction in social psychological research: Conceptual, strategic, and statistical considerations. Journal of personality and social psychology, 51(6), 1173.
  3. Bayram, V. (2023). Döngüsel Ekonomiye Geçiş: İşletme Stratejilerinde Çevre Koruma Harcamalarının ve Yatırımlarının Önemi. Karadeniz Ekonomi Araştırmaları Dergisi 4(1), 1-24.
  4. Bekiş, T., Tosunoğlu, N. ve Arı, G. S. (2021). Çalışan Koçluk İlişkisinin Algılanan Kalitesinin Türkçe Ölçek Uyarlaması ve Psikolojik Sermayeye Etkisinin Yapısal Eşitlik Modellemesi ile İncelenmesi. İşletme Araştırmaları Dergisi, 13(3), 2727-2745.
  5. Bickerich, K., Michel, A. ve O’Shea, D. (2018). Executive coaching during organisational change: a qualitative study of executives and coaches perspectives. Coach. Intl. J. Theory Res. Pract. 11, 117–143.
  6. Biermann, F., Kanie, N. ve Kim, R. E. (2017). Global governance by goal-setting: the novel approach of the UN Sustainable Development Goals. Current Opinion in Environmental Sustainability, 26, 26-31.
  7. Cantor, D.E.; Morrow, P.C. ve Montabon, F. (2012). Engagement in Environmental Behaviours Among Supply Chain Management Employees: An Organizational Support Theoretical Perspective. Journal of Supply Chain Management, 48(3), 33-51.
  8. Ciocirlan, C.E. (2017). Enviromental Workplace Behaviours: Definition Matters. Organizations and Environment, 30(1), 51-70.
  9. Corbu, A., Peláez Zuberbühler, M. J. ve Salanova, M. (2021). Positive psychology micro-coaching ıntervention: effects on psychological capital and goal-related self-efficacy. Frontiers in Psychology, 12, 315.
  10. Dahlmann, F., Stubbs, W., Griggs, D. ve Morrell, K. (2019). Corporate actors, the UN sustainable development goals and earth system governance: A research agenda. The Anthropocene Review, 6(1-2), 167-176.
  11. De Carlo, L.T. (1997), “On the Meaning and Use of Kurtosis”, Psychological Methods, 2: 292-307.
  12. Efron, B. (1987). Better bootstrap confidence intervals. Journal of the American statistical Association, 82(397), 171-185.
  13. Erbaşı, A. (2019). Yeşil örgütsel davranış ölçeği: Bir ölçek geliştirme çalışması. Istanbul Management Journal, 86, 1-23.
  14. Erbaşı, A., ve Özalp, Ö. (2016). Çevre Tutkusu ve Yeşil Örgütsel Davranışın Örgütsel Bağlılık Üzerindeki Etkisi, Eurasian Business and Economics Journal, 2, 297-306.
  15. Eymir, E. (2012). Okul Yöneticilerinin Koçluk Özelliklerinin Okulun Öğrenen Organizasyon Olmasındaki Etkilik Düzeyi, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi.
  16. Fritz, M. S. ve MacKinnon, D. P. (2007). Required sample size to detect the mediated effect. Psychological science, 18(3), 233-239.
  17. Grant, A. M. ve O’Connor, S. A. (2010). The differential effects of solution-focused and problem-focused coaching questions: a pilot study with implications for practice. Industrial Commercial Train. 42, 102–111
  18. Gregory, J.B. ve Levy, P.E. (2010). Employee coaching relationships: enhancing construct clarity and measurement, coaching, An International Journal of Theory, Research and Practice, 3 (2), 109-123
  19. Groeneveld, R.A. ve Meeden, G.(1984),“Measuring Skewness and Kurtosis”, The Statistician, 33: 391-399.
  20. Hayes, A. F. (2018). Partial, conditional, and moderated moderated mediation: Quantification, inference, and interpretation. Communication monographs, 85(1), 4-40.
  21. Hayes, A. F. ve Rockwood, N. J. (2017). Regression-based statistical mediation and moderation analysis in clinical research: Observations, recommendations, and implementation. Behaviour research and therapy, 98, 39-57.
  22. Hopkins, K.D. ve Weeks, D.L. (1990), “Tests for Normality and Measures of Skewness and Kurtosis: Their Place in Research Reporting”, Educational and Psychological Measurement, 50: 717-729.
  23. İspir, İ. ve Yeşil, S. (2020). İnsan Kaynakları Yönetimi Uygulamalarının Çalışanların İş Tatminine, Yenilikçiliğine ve Performansına Etkisi. Yaşar Üniversitesi E-Dergisi, 15(58), 190-209.
  24. Jabbour, C. J. C., de Sousa Jabbour, A. B. L., Govindan, K., Teixeira, A. A. ve de Souza Freitas, W. R. (2013). Environmental management and operational performance in automotive companies in Brazil: the role of human resource management and lean manufacturing. Journal of Cleaner Production, 47, 129-140.
  25. Jong, J. Y. ve Yusoff, Y. M. (2016). Studying the influence of strategic human resource competencies on the adoption of green human resource management practices. Industrial and Commercial Training, 48(8), 416-422
  26. Kesen, M. ve Öselmiş, M. (2021). Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimi Ölçeği (Yikyö): Türkçe’ye Uyarlama, Geçerlik Ve Güvenirlik Çalışması. Uluslararası Yönetim İktisat Ve İşletme Dergisi, Cilt 17, Sayı 4, 1231-1256.
  27. Kim, Y. J., Kim, W. G., Choi, H. M. ve Phetvaroon, K. (2019). The effect of green human resource management on hotel employees’ eco-friendly behaviour and environmental performance. International Journal of Hospitality Management, 76, 83-93.
  28. Moors, J. J. A. (1986), “The Meaning of Kurtosis: Darlington Reexamined”, The American Statistician, 40: 283-284.
  29. Naing, L, Winn T. ve Rusli BN. (2006). Practical issues in calculating the sample size for prevalence studies. Archives of Orofacial Sciences, 1,9-14.
  30. Naong, M. N. (2014). The impact of skills-development training on lower-level employee’s motivation and job satisfaction–A case-study of five South African companies. Mediterranean Journal of Social Sciences, 5(20), 369-380.
  31. Nunnally, J. C. (1967). Psychometic Theory, McGraw-Hill, Inc., 1. Baskı, New York.
  32. Örs, İ. (2019). İnsan kaynakları yönetiminde koçluk yaklaşımı ve geribildirim vermenin çalışan motivasyonuna etkileri: Bir özel hastane örneği, Yüksek Lisans tezi, Sosyal Bilimler Enstitüsü).
  33. Özalp, Ö. (2021). Yeşil Örgüt İklimi Algısının Yeşil Örgütsel Davranış Üzerine Etkisi. Dokuz Eylül Üniversitesi İşletme Fakültesi Dergisi, 22(1), 43-73.
  34. Preacher, K. J. ve Selig, J. P. (2012). Advantages of Monte Carlo confidence intervals for indirect effects. Communication Methods and Measures, 6(2), 77-98.
  35. Rasche, A. ve Waddock, S. (2014). Global sustainability governance and the UN Global Compact: A rejoinder to critics. Journal of Business Ethics, 122, 209-216.
  36. Renwick, D., Redman, T. ve Maguire, S. (2013). Green human resource management: A review and research agenda. International Journal of Management Reviews, 15(1), 1-14.
  37. Robertson, J. L. ve Barling, J. (2013). Greening organizations through leaders’ Influence on employees’ pro-environmental behaviours, Journal of Organizational Behaviour, 34, 176-194.
  38. Shah, M. (2019). Green human resource management: Development of a valid measurement scale. Business Strategy and the Environment, 28(5), 771-785.
  39. Tarakçı, U. A. (2019). Örgütlerde öz yeterlilik algısı ve performans ilişkisinde kişilik profillerinin düzenleyici rolü ve koçluk hizmeti alan çalışanlar üzerine bir araştırma. Yayınlanmamış doktora tezi. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2019.
  40. Tibshirani, R. J. ve Efron, B. (1993). An introduction to the bootstrap. Monographs on statistics and applied probability, 57(1).
  41. Uçar, Z. ve Işık, M. (2019). Yeşil insan kaynakları yönetimi ve uygulamaları. İçinde Ç. Orçun, O. B. Sezgin, (ed.) Yeşil işletmecilik (ss. 215-238). Bursa: Ekin Yayınevi.
  42. United Nations Global Compact Türkiye, (2017). ‘Faaliyet Raporu’, https://www.globalcompactturkiye.org/global-compact-turkiye-faaliyetraporu-2017/ (25.08.2023).
  43. United Nations Global Compact, (2011). ‘The ten principles. Retrieved’. https://www.unglobalcompact.org/what-is-gc/mission/principles (28.08.2023).
  44. Williams, J. ve MacKinnon, D. P. (2008). Resampling and distribution of the product methods for testing indirect effects in complex models. Structural equation modeling: a multidisciplinary journal, 15(1), 23-51.
  45. Yang, Q. Z., Zhou J. ve Xu K., (2014). A 3R Implementation Framework to Enable Circular Consum)ption in Community, International Journal of Environmental Science and Development, 5(2):217-222.
  46. Yong, J. Y., Yusliza, M. Y. ve Fawehinmi, O. O. (2019). Green human resource management: A systematic literature review from 2007 to 2019. Benchmarking: An International Journal, 27(7), 2005-2027.
  47. Yüksel, A., Uçkun, C. G. ve Uçkun, C. G. (2022). Çalışanların Yeşil Örgütsel Davranışlarına İlişkin Bir Araştırma. International Academic Social Resources Journal, 7(43), 1380-1387.
  48. Zhang, Y., Luo, Y., Zhang, X. ve Zhao, J. (2019). How green human resource management can promote green employee behaviour in China: A technology acceptance model perspective. Sustainability, 11(19), 5408.
  49. Zibarras, L. ve Ballinger, C. (2011). “Promoting Environmental Behaviour in the Workplace: A Survey of UK Organisations” (Ed. D. Bartlett), The Pyschology of Sustainability in the Workplace, pp. 84-90, The British Psychology Society, London.