Cilt 5 Sayı 4 (2017): BUSINESS & MANAGEMENT STUDIES: AN INTERNATIONAL JOURNAL
Makaleler

SİYASİ PARTİLERİN MARKA KONUMLANDIRMA FAALİYETLERİ ÜZERİNE BİR UYGULAMA: GAZİANTEP ÖRNEĞİ

Bülent DEMİRAĞ
Hasan Kalyoncu Üniversitesi, İşletme ABD
Ahmet TAN
GAZİANTEP ÜNV. İİBF, İŞLETME BÖLÜMÜ
Biyografi

Yayınlanmış 2018-01-07

Anahtar Kelimeler

  • Siyaset,
  • pazarlama ve siyasal pazarlama,
  • marka ve konumlandırma.

Nasıl Atıf Yapılır

DEMİRAĞ, B., & TAN, A. (2018). SİYASİ PARTİLERİN MARKA KONUMLANDIRMA FAALİYETLERİ ÜZERİNE BİR UYGULAMA: GAZİANTEP ÖRNEĞİ. Business & Management Studies: An International Journal, 5(4), 97–118. https://doi.org/10.15295/bmij.v5i4.145

Özet

Siyasal pazarlamada amaç, seçmen ihtiyaç ve isteklerinin doğru tespit edilebilmesi, seçmenlere yönelik politikalar oluşturulması, uygulanması ve en nihayetinde siyasal süreçte sürdürülebilir bir seçmen memnuniyeti ve buna bağlı olarak seçmen sadakati oluşturulabilmesidir. Özellikle, aldığı oy oranına bakılmaksızın seçimlerde ikinci olan partinin seçimi kaybetmiş sayıldığı ve bu nedenle rekabetin acımasız boyutlarda yaşandığı politize oranı yüksek toplumlarda, rakiplerden farklılaşarak ön plana çıkmak siyasetin uygulayıcı aktörlerinden olan siyasal partiler için son derece önemlidir. Bu farklılaşmanın yaratılabilmesi için rakiplerin, pazarın ve diğer değişkenlerin iyi analiz edilmesi, pazarın bölümlendirilmesi, konumlandırmaya bağlı politikaların ve rekabete bağlı stratejilerin oluşturulması ve uygulanması çok önemlidir.

Çalışmanın amacı, seçmenlerin, siyasi parti tercihlerinde etkisi olduğu düşünülen özelliklere ilişkin algılarının ölçülmesidir. Bu kapsamda belirlenen 11 değişik özelliğin seçmenlerin demografik özellikleri ile anlamlı bir farklılık oluşturup oluşturmadığı incelenmiştir. Bu özelliklerin ve önem derecelerinin belirlenmesi, siyasi partilerin konumlandırma stratejileri oluşturmalarında önemli avantajlar sağlayacaktır. Bu kapsamda, Gaziantep ilinde oy kullanan seçmenlerden yüz yüze anket tekniği ile veriler toplanmıştır. Elde edilen veriler istatistiki analizlere tabi tutulmuştur. Bu kapsamda, siyasi parti seçimini etkileyen faktörlerin demografik kriterlerle anlamlı farklılık gösterdiği sonucuna varılmıştır.

İndirmeler

İndirme verileri henüz mevcut değil.

Referanslar

  1. Aaker, D.A. ve Shannsby, J.G. (1982). Positionning your product. Business Horizons, 25(3):56-62.
  2. Altunışık, R., Özdemir, Ş. ve Torlak, Ö. (2004). Modern Pazarlama. 2. Baskı, Değişim Yayınları, İstanbul.
  3. Ar,A.A. and Sardan, R. (2004). ‘‘Markanın Oluşturulmasında Konumlandırma Stratejisi Ve Mavi Jeans Örneği’’. Mevzuat Dergisi, Yıl 7, Sayı, 81, Yıl :2004.
  4. Arlı, E. (2012). ‘‘Konumlandırma stratejilerinin işletme performansı ile ilişkisi: Liman işletmeciliğinde bir uygulama’’. Celal Bayar Üniversitesi Yönetim ve Ekonomi, 19(2):99-120.
  5. Ateş, T. (1994). Demokrasi (Kavram-Tarihi Süreç-İlkeler). Ümit Yayıncılık, İstanbul.
  6. Aydınol, P. (2010). Marka Konumlandırmada Tüketici Algılama Haritaları: Bir Uygulama. Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
  7. Bayraktaroğlu, G. (2002). ‘‘Geleneksel pazarlamada politik pazarlamanın yeri’’. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 4(3):58-82.
  8. Bongrand, M. (1992). Politikada Pazarlama. Ersoy, F. (Çev.), İletişim Yayınları, İstanbul.
  9. Cemalcılar, İ. (1987). Pazarlama karması (4p) kavramında yeni gelişmeler. Pazarlama Dünyası, 1(4):23-24.
  10. Daver, B. (1993). Siyaset Bilimine Giriş. Doğan Yayınevi, Ankara.
  11. French, A. ve Smith, G. (2010). ‘‘Measuring political brand equity: A consumer oriented approach’’. European Journal of Marketing, 44(3-4):460-477.
  12. İslamoğlu, A. Hamdi ve Fırat, Duygu (2011). Stratejik Marka Yönetimi. Beta Yayıncılık. İstanbul.
  13. Keller, K.L. (1998). Strategic Branding Management: Building Measuring and Managing Brand Equit. Pearson Education Inc., N.J.
  14. Kışlalı, A.T. (2005). Siyaset Bilimi. 11. Baskı, İmge Kitabevi, Ankara.
  15. Kotler, P. (1978). Marketing Für Nonprofit-Organisationen. Verlaganstalt, Stutgart.
  16. Kotler, P. (2000). Pazarlama Yönetimi. Muallimoğlu, N. (Çev.), Beta Yayınları, İstanbul
  17. Kotler, P. ve Armstrong, G. (2006).Principles of Marketing. 15. Eds. Upper Saddle River, N.J.
  18. Kotler, P. ve Levy, S. (1969). Brodening the concept of marketing. Journal of Marketing, 33:10-15.
  19. Kotler, P. E Levy, L.K. ( 2012 ). Marketing Management. 14th edition, International Edition, PrenticeHall.
  20. Ozankaya, Ö. (1984). Temel Toplumbilim Terimler Sözlüğü. Savaş Yayınevi, Ankara.
  21. Özkan, N. (2007). Seçim Kazandıran Kampanyalar (Türkiye’den ve Dünyadan Örneklerle). 3. Baskı, Mediacat Yayınları, İstanbul.
  22. Öztürk, S.A. (1998). Hizmet Pazarlaması. Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir.
  23. Parasuraman, A., Zeithaml, V.A. ve Berry, L.L. (1985). ‘‘A conceptual model of service quality and its implications for future research’’. Journal of Marketing, 49:41-50.
  24. Polat, C. (2015). Siyasal Pazarlama ve İletişim .Nobel Yayıncılık, İstanbul.
  25. Rafiq, M. ve Ahmed, P.K. (1995). ‘‘ Using the 7ps as a generic marketing mix: an exploratory survey of UK and European marketing academics’’. Marketing Intelligence & Planning, 13(9):4-15.
  26. Ries, A. and Trout, J. (1981). Positioning: The battle for your mind. New York: Mc Graw-Hill.
  27. Savard, R. (1988). Guidelines fort the Teaching of Marketing in the Training of Librarians Documentalists and Archivists, UNESCO, Paris, ss.1-118.
  28. Tan, A. (2002). İlke ve Uygulamalarıyla Politik Pazarlama. Papatya Yayıncılık, İstanbul.
  29. Uztuğ, F. (2003). Markan Kadar Konuş. 2. Baskı, Mediacat Yayınları, İstanbul.